เมื่อประมาณต้นเดือนที่แล้ว ในวงการเพลงป็อปกระแสรองมีซิงเกิ้ลของสาวนางหนึ่งที่ปล่อยออกมาแล้วหายวับไปกับตาอย่างน่าเสียดาย เป็นซิงเกิ้ลที่สองจากอัลบั้มใหม่ใกล้คลอด ของ Natalia Kills ที่ใช้ชื่อแสนจะธรรมดาว่า "Saturday Night" แค่ชื่อฟังเผินๆ ดูคล้ายจะพูดถึง Saturday Night Fever หรืออะไรที่ดูสนุกสนานสำหรับคืนวันเสาร์ แต่ตัวเพลงจริงทำออกมาได้น่าหมองหม่น อึมครืม ราวกับหนังฟิล์มนัวร์ฝรั่งเศสก็ไม่ปาน เป็นซิงเกิ้ลหนึ่งที่เราเห็นว่าโดดเด่นทั้งภาคดนตรีและเนื้อหา รวมไปถึงการนำเสนอตัวเองได้อย่างลงตัว จนรู้สึกเสียดายที่จะปล่อยผ่านไม่ได้เอามาพูดถึง
Saturday Night เล่าเรื่องความปวดร้าวในวัยเด็ก ของเด็กหญิง Natalia Keery Fisher อันคือนามจริงของนักร้องสาวชาวอังกฤษวัย 26 นางนี้ ซึ่งหลายคนที่รู้จักนาตาเลียมาบ้าง อาจจะพอทราบมาก่อนว่า เธอเติบโตมาในชาติตระกูลสูงส่ง ชีวิตความเป็นอยู่สไตล์ชาววัง เรียนโรงเรียนเอกชนหญิงล้วนแบบผู้ดีอังกฤษ จนมาเรียนเข้ามาเรียนโรงเรียนศิลปะและการแสดง แล้วมาผลิตผลงานเป็นอาร์ติสตามที่ตัวเองหวังไว้ กับชีวิตที่เรามองดูเหมือนจะเ้ข้าทีเข้าท่า จนบางครั้งอาจจะดูน่าอิจฉา นาตาเลียเธอเลือกที่จะสะท้อนอีกด้านหนึ่งของวัยเด็กที่ผ่านมากับครอบครัวที่พ่อติดเหล้า แม่ติดยา ความรุนแรงในครอบครัว ขาดความอบอุ่น หนีออกจากบ้านครั้งแล้วครั้งเล่า ติดยาเสพติดจนเสียผู้เสียคน
แต่สิ่งพิเศษสำหรับเพลงนี้ไม่ใช่ความน้ำเน่าดาวพระศุกร์อะไรหรอก แต่มันคือมุมมองในการเล่าเรื่องของเด็กคนหนึ่ง ที่ต้องมาคอยปั้นหน้าปั้นตารับแขกเหรือในสังคมมาตั้งแต่จำความได้ ให้ทุกคนเข้าใจว่านี้คือครอบครัวตัวอย่าง ที่สุดแห่งความสมบูรณ์แบบ ไปกับเนื้อเพลงที่กรีดแทงตัวเองด้วยประโยคประมาณว่า "แม่จ๋า วันนี้แม่สวยจัง ดูซิไม่มีใครรู้เลยว่าเมื่อคืนพ่อทำอะไรแม่" ดูเป็นประโยคง่ายๆ ที่ประชดประชันได้อย่างหน้าตายไร้เดียงสาอย่างยิ่ง หรือ "เมื่อฉันมองออกไปบนทางเท้า ฉันบอกตัวเองว่าวันนี้จะไม่เป็นอะไร มันก็แค่คืนวันเสาร์ธรรมดาๆคืนนึง" ที่แอบ imply ว่าคืนวันเสาร์แบบนี้แหละ ที่ตัวเองจะต้องออกมาเร่ร่อนไม่จุดหมายทุกที ทำให้บริบทของคำว่า Saturday Night ผลิกไปจากหน้ามือเป็นหลังมือทันที
ในภาคดนตรีฟังครั้งแรก ราวกับ Lana Del Rey มาร้องให้ Depache Mode อย่างไงอย่างงั้น เพราะการเปลี่ยนเป็นโทนเสียงทุ้มต่ำ ค่อยๆ นวยนาดไปราวกับเมายาแบบนี้ไม่ค่อยมีใ้ห้เห็นในอัลบั้มก่อน กับดนตรีอิเลคโทรป็อปแบบฉบับอังกฤษจ๋า พอสุดท้ายใกล้จบเพลงก็ไม่วายจะต้องมีโซโลกีตาร์เพิ่มความรุนแรง ช่วยซ้ำเติมความอ้างว้างว่างเปล่าของสตรีนางนี้ให้บาดลึกเข้าไปอีก แต่ก็ยังหนีไม่พ้นท่อนฮุคจำง๊ายง่าย ฟังทีเดียวก็ร้องได้แล้ว ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมมันไม่ดังเนอะ
ส่วนเอ็มวีนี่เรียกว่าพลาดไม่ได้เลย ได้ข่าวว่าสาวนาตาเลียเธอได้ลงมือเขียนสกรีนเพลย์เองด้วย เอ็มวีออกมาตรงตำรับ Absurdist ตามสไตล์เด็กสายละครเลย มีการเดินทะลุออกมานอกฉาก แล้วก็กลับเข้ามาออกประตูเดิม แล้วก็เดินทะลุออกไปอีก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยใช้สัญลักษณ์เป็นฉากไม้ตกแต่งเป็นบ้านหรูหรา มีตัวละครพ่อแม่ มีใครต่อใครเดินเข้ามาวุ่นวายกับสาวผมดำขลับในชุดชาแนลคนนี้เต็มไปหมด ดูครั้งแรกอาจจะยังไ่ม่ค่อยเข้าใจ ดูซ้ำอีกซักครั้งจะเข้าใจว่าเธอจะสื่อว่า ฉันหนีออกจากบ้าน ที่มันเป็นฉากจอมปลอมนี้ออกมาเป็นครั้งที่ล้านแล้ว ช่วยพากูออกไปที!! สำหรับเอ็มวีนี้ อะไรก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ดูแล้วอยากจะเดินไปตลาด ไปซื้อซาบรีน่ามาให้เธอใส่จัง จุกหัวกระสุนคู่นั้นเป็นอะไรที่ดูแล้วไขว้เขวมาก
รวมๆ แล้วก็รู้สึกฉงนสงสัย ว่าทำไมเพลงดีๆมักจะไม่ดัง หรือว่าฝ่ายพีอาร์ค่ายนี้ขาดเงินโปรโมตหรือไร?
No comments:
Post a Comment